• no comments

Δυναμισμός: δίκοπο μαχαίρι για τη γυναίκα manager

Ποια ικανότητα είναι η πιο σημαντική για έναν project manager; Το να είναι επικοινωνιακός; Να είναι γεννημένος ηγέτης; Να έχει πειθώ; Επιμονή; Να είναι παρακινητικός; Να ενδιαφέρεται μόνο για το αποτέλεσμα; Να είναι αφοσιωμένος στο στόχο; Οργανωτικός; Δυναμικός; Να κρίνει σωστά; Εγώ δίνω ιδιαίτερη αξία στο τελευταίο, αλλά εδώ θα ήθελα να εστιάσω στον δυναμισμό.
Όλοι ξέρουμε τους κανόνες. Ο δυναμισμός είναι καλός, η επιθετικότητα είναι κακή. Οι άντρες θεωρείται ότι είναι δυναμικοί. Οι γυναίκες, όταν συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο, θεωρούνται επιθετικές. Νομίζω ότι δεν είμαι η πρώτη ούτε θα είμαι η τελευταία που επισημαίνει ότι ισχύει κάτι τέτοιο, αν όχι σε όλες, πάντως σε αρκετές επιχειρήσεις. Οι άντρες θεωρούνται καλοί ηγέτες όταν είναι δυναμικοί και φέρνουν καλά αποτελέσματα. Οι γυναίκες… συνήθως πρέπει να ακολουθούν συγκεκριμένους κοινωνικούς και ηθικούς κανόνες.
Παρά τα σημαντικά βήματα που έχουν πετύχει οι γυναίκες για ίση αντιμετώπιση στον επιχειρηματικό κόσμο, θα έλεγα ότι το τελευταίο ζήτημα που παραμένει άλυτο δεν είναι οι χαμηλότερες αμοιβές, αλλά ο τρόπος που συνήθως αντιμετωπίζονται οι δυναμικές γυναίκες. Και πιστέψτε με, σε καμία περίπτωση δεν είμαι σκληροπυρηνική φεμινίστρια. Απλά σας μεταφέρω την εμπειρία μου μετά από 20 χρόνια καριέρας σαν project manager.
Ο δυναμισμός ήταν πάντα δίκοπο μαχαίρι για τις εργαζόμενες γυναίκες, ιδίως στον τομέα του project management, όπου πρέπει κανείς να είναι δυναμικός και επίμονος για να φέρει αποτελέσματα, παρά το ότι συνήθως δεν έχει την εξουσία για να επιβάλει στους συναδέλφους του να κάνουν ό,τι χρειάζεται. Πρέπει να τους πιέσουν.
Θα έλεγε ποτέ κανείς σε έναν άντρα project manager να «μαλακώσει»; Γιατί όταν οι γυναίκες δείχνουν δυναμισμό και αυτοπεποίθηση, χαρακτηρίζονται αρνητικά; Οι δυναμικοί άντρες χαρακτηρίζονται αποφασιστικοί και αποτελεσματικοί.
Κι εγώ είμαι αποτελεσματική. Είμαι αποφασιστική και δυναμική. Ασπάζομαι τη φιλοσοφία «ηγείσου, ακολούθησε ή κάνε στην άκρη». Οι δηλώσεις του τύπου «δεν αφήνουν επιζώντες» ή «δεν ανέχονται τη βλακεία» μπορούν να αποκτήσουν εντελώς διαφορετικό νόημα, ανάλογα με το αν λέγονται για άντρες ή για γυναίκες. Αμφιβάλλετε; Για σκεφτείτε το λιγάκι. Τα χαρακτηριστικά που εκτιμώνται στους άντρες managers δεν εκτιμώνται πάντα στις γυναίκες managers. Οι γυναίκες managers υποτίθεται ότι πρέπει να χρησιμοποιούν μαλακά, γοητευτικά, θηλυκά τεχνάσματα – ακόμη και να παρακαλούν – για να πετύχουν τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Θα πρέπει να ζητήσουμε συγνώμη αν «ενοχλήσουμε» κάποιον. Θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε διάφορες τακτικές για να μην νιώσουν οι άλλοι «απειλημένοι», λες και μπορούμε να διαβάσουμε τη σκέψη τους και να μάθουμε τι μπορεί να τους κάνει να νιώσουν απειλημένοι. Έτσι τους καλοπιάνουμε και συχνά υποβιβάζουμε τον εαυτό μας μέσα στην ομάδα, για να καταφέρουμε να πείσουμε τους συναδέλφους μας να κάνουν τη δουλειά τους, να μας «βοηθήσουν». Αυτή είναι η βασική δυσκολία που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες managers. Συχνά πρέπει να πείσουμε κάποια δύστροπα μέλη της ομάδας να μας «βοηθήσουν». Γιατί οι γυναίκες χρειάζονται συχνά βοήθεια, σωστά; Είμαστε το ωραίο φύλο κ.λπ. κ.λπ. Στην ουσία, γινόμαστε εξπέρ στο να χειριζόμαστε τους άλλους. Γυρίζουμε πίσω στα βασικά ένστικτα που μας ωθούν να χρησιμοποιήσουμε κάθε μέσο για να πάρουμε αυτό που θέλουμε. Αγχωνόμαστε για την κάθε επαφή με κάθε συνάδελφο και προσπαθούμε να βρούμε τον καλύτερο τρόπο για να πάρουμε ό,τι χρειάζεται από κάθε έναν απ’ αυτούς. Γινόμαστε ακόμη και ψυχολόγοι, προσπαθώντας να καταλάβουμε τι θα ωθήσει τον καθέναν να κάνει αυτό που πρέπει. Άραγε οι άντρες managers σπαταλούν τόσο χρόνο υπεραναλύοντας τους πάντες; Σύμφωνα με την εμπειρία μου, όχι. Συνήθως τους αντιμετωπίζουν όλους το ίδιο και περιμένουν – και εισπράττουν – τα ίδια αποτελέσματα, χωρίς να χρειαστεί να εμβαθύνουν περισσότερο, όπως αναγκάζονται να κάνουν οι γυναίκες managers.
Έχει άραγε να κάνει με τον σεβασμό; Οι άντρες εκ φύσεως είναι πιο σεβαστοί από τις γυναίκες και αυτό μεταφέρεται και στον εργασιακό χώρο; Διδασκόμαστε να δείχνουμε σεβασμό στην εξουσία. Ας προσπαθήσουμε για λίγο να κοιτάξουμε μέσα μας με ειλικρίνεια. Όταν ακούτε τις παρακάτω λέξεις, ποιο φύλο σας έρχεται στο μυαλό; Γιατρός, Δικηγόρος, Μηχανικός, Πιλότος, Επιστήμονας, Αστροναύτης, Πυροσβέστης, Αστυνομικός; CEO; Αν είμαστε ειλικρινείς (και ίσως μιας κάποιας ηλικίας…) θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι φανταζόμαστε έναν άντρα σ’ αυτούς τους ρόλους. Εγώ τουλάχιστον αυτό έκανα. Και με αυτές τις λέξεις; Νοσοκόμος; Εκπαιδευτικός; Αεροσυνοδός; Γραμματέας; Φανταστήκατε μία γυναίκα; Εγώ αυτό έκανα. Προσέξτε τις διαφορές στα επαγγέλματα. Όσα αναγνωρίζονται ως ανδρικά, αντικατοπτρίζουν όλα ισχύ, δυναμισμό, ηγεσία. Τα θηλυκά αντικατοπτρίζουν υποστήριξη και φροντίδα. Δε λέω ότι δε σεβόμαστε τις νοσοκόμες ή τις δασκάλες, αλλά δε σεβόμαστε (έστω και ελάχιστα) περισσότερο τους γιατρούς και τους δικηγόρους;
Όταν αφήσαμε μαζικά την κουζίνα και μπήκαμε στον εργασιακό στίβο, στραφήκαμε στα επαγγέλματα που αντικατοπτρίζουν υποστήριξη και φροντίδα από ένστικτο ή οδηγηθήκαμε προς τα εκεί από τον κοινωνικό μας ρόλο; Άλλωστε εκείνη την εποχή, οι άντρες ήταν αυτοί που έκαναν τις προσλήψεις. Κάτι σαν την κότα με το αυγό. Είναι άραγε τόσο απλό; Άραγε απλά διαλέξαμε τα επαγγέλματα που ταιριάζουν πιο άνετα με τα ένστικτά μας; Τα επαγγέλματα που ταιριάζουν με τα αρχέγονο ένστικτό μας να ανατρέφουμε;
Και οι άντρες έχουν αρχέγονα ένστικτα: να είναι δυναμικοί και προστατευτικοί. Όσο και να θέλουμε να αποβάλουμε αυτά τα χαρακτηριστικά και να ισχυριστούμε ότι δεν είναι στη φύση μας, έχουμε πίσω μας αιώνες εξέλιξης που υποστηρίζουν το αντίθετο. Μεταφέρουμε αυτή την αντίληψη σχετικά με τη συμπεριφορά που αναμένεται από το κάθε φύλο και στον εργασιακό χώρο; Στην προσπάθειά μας εμείς τα θηλυκά να ανατρέψουμε αυτά τα εγγενή χαρακτηριστικά, μήπως τρομοκρατούμε και φοβίζουμε τα αρσενικά; Καθώς οι millennials – που αποδέχονται ότι όλοι είναι ίσοι – εισέρχονται στον εργασιακό στίβο, θα αλλάξει τελικά η κατάσταση για τις γυναίκες;
Τα δίνω όλα στη δουλειά μου. Εκ φύσεως είμαι πιο δυναμική από τη μέση γυναίκα. Έχω κουραστεί να απολογούμαι συνεχώς γι’ αυτό. Θέλω οι άνθρωποι να μάθουν ότι ο δυναμισμός είναι προσόν για μία γυναίκα και όχι κάτι για το οποίο θα πρέπει να ντρέπεται.

της Lisa Leffler
Project Manager, Appriss